Czy mogę jeść miód z cukrzycą?

Cukrzyca odnosi się do chorób układu hormonalnego i jest związana z upośledzonymi procesami fizjologicznymi wychwytu glukozy przez organizm. Podobny stan rozwija się u ludzi z powodu braku hormonu produkowanego jako insulina. Stężenie glukozy wzrasta we krwi, aw terminologii medycznej nazywa się to hiperglikemią. Z reguły takie naruszenie w ciele jest przewlekłym przebiegiem, który z czasem prowadzi do niepowodzenia równowagi wodno-solnej, a ponadto zakłócają procesy metaboliczne i wchłanianie białkowych, tłuszczowych i węglowodanowych składników żywności.

W glikemii cukrzycowej przestrzeganie norm dietetycznych odgrywa znaczącą rolę w zapewnieniu stabilności dobrostanu. Dokonując wyboru produktów do stosowania w żywności, należy uważać, aby nie zwiększać jeszcze bardziej zwiększonego stężenia glukozy we krwi. Często ludzie cierpiący na tę chorobę, zastanawiając się, czy wolno im używać miodu w jedzeniu.

Według wiarygodnych danych Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) cukrzyca jest jedną z najczęstszych chorób i cierpi na nią co najmniej 1/10 populacji świata. Ale liczba ta pod względem rzeczywistości jest znacznie większa, ponieważ istnieją również ukryte formy tej choroby, w których pacjenci nie szukają pomocy medycznej, a zatem statystyki nie biorą ich pod uwagę. Przewlekły niedobór insuliny powoduje poważne zaburzenia w organizmie. Każdego roku ponad dwa miliony ludzi umiera na planecie z powodu dużej częstości występowania cukrzycy.

Istnieją dwa rodzaje cukrzycy, różniące się między sobą czynnikami występowania i rozwoju. Cukrzyca pierwszego typu powstaje z powodu zapadających się tkanek gruczołu trzustkowego, których komórki wytwarzają insulinę. Cukrzyca drugiego często powstaje u osób z nieprawidłowym metabolizmem lipidów i opornością na insulinę. Jednak jednocześnie ich organizm wytwarza nadmierną ilość tak zwanej proinsuliny, amyliny i insuliny.

Cukrzyca insulinozależna pierwszego typu najczęściej występuje w młodym wieku u osób nie starszych niż 30 lat. Spust jest często przenoszony na chorobę wirusową - różyczkę odry, zakaźne zapalenie wątroby, epidemiczne zapalenie przyusznic lub może to być działanie substancji leczniczych lub innych szkodliwych substancji. Pod wpływem tych czynników obserwuje się autoimmunologiczne zniszczenie tkanki gruczołu trzustkowego, którego komórki wytwarzają insulinę. Jeśli stopień takiego zniszczenia przekracza 70–80%, wówczas rozwija się IDDM pierwszego typu.

W cukrzycy drugiego typu organizm staje się niewrażliwy na wytwarzany przez niego enzym insulinowy. Dość często taki stan występuje u osób w średnim i dojrzałym wieku. Przyczyn tego może być wiele - predyspozycje genetyczne, nadwaga, niewłaściwe odżywianie węglowodanów, obecność patologii sercowych i naczyniowych, stres, niedostateczna czynność nadnerczy lub skutki uboczne niektórych grup leków. Przy wystarczającej, a czasem nawet nadmiernej ilości insuliny rozwija się drugi typ INZSD.

Typowe objawy cukrzycy są następujące:

• bolesne uczucie pragnienia, w którym człowiek może pić do dziesięciu litrów wody dziennie;
• zwiększona ilość i częstotliwość separacji moczu;
• zmęczenie, słabość, słabość;
• zwiększony apetyt;
• skóra jest sucha, swędząca, włosy wypadają;
• funkcja widzenia pogarsza się niezależnie od fizjologii kategorii wiekowej;
• ogólna odporność spada, wzrasta częstość występowania chorób zakaźnych.

Osoby cierpiące na cukrzycę przez długi czas, oprócz objawów tej choroby, często napotykają następujące powikłania, które rozwijają się na tle tej choroby:

• kruchość naczyń i zwiększona przepuszczalność ścian naczyń;
• zaburzenie krzepnięcia krwi, wyrażające się tendencją do zakrzepicy;
• encefalopatia i neuropatia, wyrażające się w naruszeniu wrażliwości kończyn, skłonności do obrzęków, kończyn są chłodne, często występuje uczucie „gęsiej skórki”;
• siatkówka jest niszczona, sieć naczyń włosowatych i żylnych jest uszkodzona, często występuje odwarstwienie siatkówki, co prowadzi do ślepoty;
• rozwija się nefropatia, w której z powodu porażki sieci naczyniowej, która odżywia nerki, ich zdolność funkcjonalna jest osłabiona, co prowadzi do nieodwracalnych procesów zwanych niewydolnością nerek;
• dopływ krwi do kończyn dolnych jest zaburzony, co prowadzi do powstawania owrzodzeń troficznych, aw poważniejszych przypadkach rozwija się gangrena stóp.

Miód jest niewątpliwie cenną i szybko przyswajalną substancją biologiczną, której nie wolno zabierać osobom chorym na cukrzycę typu 2. Ale powinieneś wiedzieć, że miód w dużych ilościach pogorszy przebieg choroby, a nawet zwiększy przyrost masy ciała. Wybierając rodzaje miodu, należy wziąć pod uwagę fakt, że nie każda odmiana tego przysmaku może być równie nieszkodliwa dla diabetyków. W cukrzycy drugiego typu istnieje możliwość spożywania miodu na żywność, gdzie poziom fruktozy przekracza ilość glukozy. Koneserzy określają te odmiany szybkością krystalizacji miodu, a także wyraźnym uczuciem słodyczy.

Konieczne jest podkreślenie głównych rodzajów miodu zalecanych do stosowania w cukrzycy drugiego typu.

• Miód akacjowy Odmiana ta łatwo odróżnia się od innych gatunków pachnącym zapachem kwitnącej akacji. Ten rodzaj miodu może krystalizować tylko dwa lata po zbiorze. Struktura tej odmiany ma przeważającą liczbę sacharydów, których strawność nie zależy od insuliny. Jego indeks glikemiczny wynosi 32, a jego wartość kaloryczna wynosi 289 kilokalorii.

• Miód gryczany Charakterystyczną cechą jest gorzki smak. Ten produkt jest znany z tego, że jest w stanie wzmocnić ściany naczyń krwionośnych. Okresy krystalizacji tego gatunku wahają się od trzech do ośmiu miesięcy, a czasem więcej. Nawet przy długich okresach przechowywania miód gryczany ma doskonały smak i właściwości lecznicze. Indeks glikemiczny tego produktu wynosi 51, a zawartość kalorii na 100 g produktu wynosi 310 kilokalorii.
• Miód kasztanowy ma specyficzny smak i aromatyczne właściwości. Po zebraniu produkt pozostaje w upłynnionej konsystencji przez długi czas, krystalizując przez długi czas - proces ten trwa od półtora do dwóch lat. Ten rodzaj miodu słynie z pozytywnego wpływu na aktywność centralnego układu nerwowego i jest w stanie hamować wzrost mikroflory bakteryjnej. Indeks glikemiczny produktu wynosi 55, wartość kaloryczna wynosi 310 kilokalorii.
• Miód lipowy ma jasny słomkowy kolor i wyraźny aromat limonki. Ta odmiana pomaga znacząco wzmocnić siły immunologiczne organizmu, ponadto wzrost mikroflory bakteryjnej jest tłumiony pod wpływem miodu. Indeks glikemiczny produktu wynosi 53, a zawartość kalorii wynosi 325 kilokalorii.

Zaleca się pacjentom stosowanie miodu w żywności dla drugiego typu glikemii, ponieważ narzędzie to mobilizuje zasoby organizmu do przeciwdziałania chorobie. Cukrzyca jest niebezpieczna, ponieważ podczas jej rozwoju całe ciało cierpi całkowicie, a ten efekt jest często niezauważalny. Miód pszczeli ma pozytywny wpływ na naczynia krwionośne, serce, nerki i wątrobę, normalizuje przewód pokarmowy i przyspiesza procesy metaboliczne. Diabetycy mogą jeść miód, używając go w postaci pożywienia, lub mogą być leczeni z zewnątrz. Na przykład pipetowanie miodowej wody do oczu w celu zapobiegania i leczenia retinopatii lub stosowanie kompresów z miodem w leczeniu owrzodzeń troficznych.

Pozytywne skutki zdrowotne jedzenia miodu w cukrzycy typu 2 są następujące:

• ustalono funkcjonalną wydajność centralnego i obwodowego układu neurohumoralnego;
• organizm odnawia się na poziomie komórkowym, procesy metaboliczne są normalizowane;
• stabilizuje proces zasypiania i snu;
• zwiększa wydajność i wytrzymałość;
• zapobieganie przeziębieniom i chorobom wirusowym;
• zwiększa się zdolność przeciwzapalna i regeneracyjna tkanek;
• poprawia stan układu płucnego, jest długi kaszel;
• normalne hormony;
• częstotliwość działań niepożądanych leków, które cukrzycy muszą przyjmować na stałe, jest zmniejszona;
• wzrost patogennych mikroorganizmów zwalnia lub zatrzymuje się.

Miód, który zawiera głównie cukry, nie zwiększa poziomu glukozy we krwi. Ta właściwość jest szczególnie wyraźna w plastrach miodu. Ale aby miód mógł przynieść korzyści i nie powodować szkód, należy go przyjmować rzadko iw małych porcjach. Dzień może jeść nie więcej niż dwie łyżki stołowe produktu. Miód często dodaje się do wszelkich potraw, poprawiając ich smak i uzyskując korzyści dla organizmu.

Nowoczesne zasady terapii pozwalają na kompatybilność miodu i cukrzycy drugiego typu. Jednak nawet biorąc pod uwagę pozytywny wpływ produktu pszczelego na organizm ludzki, terapia miodem może również spowodować pewne szkody, jeśli zostanie niewłaściwie wykorzystana. Warto rozważyć następujące sytuacje, gdy istnieją bezwzględne przeciwwskazania do cukrzycy pierwszego lub drugiego typu do stosowania miodu:

• z podwyższonym poziomem cukru we krwi, ponieważ produkt w taki czy inny sposób w pewnym stopniu podnosi poziom glukozy;
• miód zwiększa poziom hemoglobiny glikowanej we krwi, a jeśli ten wskaźnik jest wyższy niż normalnie, nie można jeść miodu;
• z otyłością często obserwuje się podwyższony poziom lipidów we krwi, aby nie pogorszyć sytuacji, miód należy wyrzucić;
• w przypadku wyraźnych zaburzeń w funkcjonowaniu naczyniowego układu krążenia - zakrzepica, miażdżyca;
• produkt pszczeli może pogorszyć procesy patologiczne w różnych chorobach trzustki;
• nietolerancja alergiczna na produkty pszczele lub obecność współistniejących chorób w postaci astmy oskrzelowej.

Po badaniu lekarz decyduje, czy mała dawka może być stosowana przez pacjenta z cukrzycą. W takim przypadku musisz znać i przestrzegać takich zasad korzystania z tego produktu, takich jak:

• Najlepiej dla diabetyków używać miodu pszczelego tylko w godzinach porannych lub popołudniowych, unikając przyjmowania produktu przed snem;
• Dietetycy radzą jeść miód razem z pokarmem nasyconym włóknami roślinnymi i błonnikiem;
• Przy dodawaniu miodu do potraw kulinarnych ważne jest, aby nie były narażone na temperatury powyżej + 55– + 60 stopni, ponieważ wszystkie użyteczne składniki miodu zostaną zniszczone, a skuteczność takiego produktu wyniesie zero; z tego samego powodu nie zaleca się rozcieńczania miodu gorącą wrzącą wodą;
• konieczne jest kupowanie miodu od dostawców działających w dobrej wierze lub w punktach sprzedaży detalicznej, które posiadają certyfikaty jakości produktu; miód dla chorych ludzi powinien być najwyższej jakości bez domieszek melasy lub syropu cukrowego;
• wymagane jest uwzględnienie dziennego poboru, a w każdym razie nie przekraczanie go;
• miód najlepiej przechowywać w drewnianym pojemniku, a do jego ekstrakcji najlepiej używać specjalnych drewnianych łyżek; Konieczne jest unikanie przechowywania miodu na wolnym powietrzu i narażenia na ciepło i bezpośrednie promienie słoneczne.

Konieczne jest przestrzeganie następujących porad ekspertów:

• eksperci zalecają osobom cierpiącym na cukrzycę preferowanie odmian miodu zebranych w ciepłych południowych szerokościach geograficznych i unikanie produktów zbieranych w chłodnym klimacie;
• podczas zakupu ważne jest, aby zwracać uwagę na konsystencję produktu i dawać pierwszeństwo płynnym i płynnym gatunkom; jeśli produkt już rozpoczął proces krystalizacji, najlepiej jest, aby diabetyk przestał go używać;
• po zjedzeniu miodu dentyści radzą myć zęby i płukać usta, aby zneutralizować działanie sacharydów, które mają destrukcyjny wpływ na szkliwo zębów;
• zanim rozpoczniesz terapię miodową, musisz upewnić się, że nie ma alergii na ten produkt, w tym celu musisz użyć bardzo małej ilości miodu i śledzić reakcję organizmu w ciągu godziny; Jeśli zauważysz wysypkę, duszność lub inne objawy - należy natychmiast przyjąć leki przeciwhistaminowe i natychmiast zwrócić się o pomoc medyczną.

Sprawdź, czy możesz zjeść miód z cukrzycą w następnym filmie.